پلی پروپیلن که با نام اختصاری PP شناخته می‌شود، یکی از اصلی‌ترین و پرمصرف‌ترین پلیمرهای دنیا است که برای نخستن بار در دهه 1950 در مقیاس آزمایشگاهی تولید شد. این پلیمر، بزرگترین مصرف‌کننده پروپیلن است که ابتدا از طریق پلیمریزاسیون به روش زیگلر-ناتا و با سختار n(CH2CH(CH3)–) تولید و در سال 1954 تولید آن به صورت صنعتی آغاز شد. از ابتدای تولید این پلیمر، برآورد شد که هزینه تولید پلی پروپیلن یا همان PP از پلی اتیلن یا PE کمتر است.

پلی پروپیلن ماده‌ای غیرسمی و بی‌بو است که در هنگام سوختن مانند شمع به قطرات ذوب شده تبدیل می‌شود و شعله‌های آن بدون دود است. از ویژگی‌های پلی پروپیلن می‌توان به سبکی، سختی، مقاومت شیمیایی و انعطاف‌پذیری آن اشاره کرد؛ همین ویژگی‌ها، سبب افزایش تنوع محصولات تولید شده از PP شده است. علاوه بر این، پلی پروپیلن صنعتی در مقایسه با سایر پلیمرها دارای ویژگی عدم جذب رطوبت است و به همین دلیل کاربرد آن در صنعت پلاستیک و الیاف رو به افزایش است.